Με τον παιδιάτρο Νίκο Λογοθέτη έχω συνομιλήσει δύο φορές όλες κι όλες. Και αυτές για πολύ λίγο. Δεν υπήρξα ποτέ ασθενής του ως παιδί. Γνωρίζω πως ειδικά τα προηγούμενα χρόνια οι… ουρές από μανάδες με τα μικρά τους ήταν τόσο μεγάλες έξω από το ιδιωτικό του ιατρείο.
Κατάφερνε πάντα να βρίσκει τη λύση σε κάθε δύσκολη περίπτωση. Μα γλύτωσε κιόλας ζωές στο παρά πέντε. Γλύτωσε παιδιά από οξεία σηψαιμία και από άλλα δεινά που δεν είμαστε ειδικοί να αναλύσουμε. Ανέλαβε ευθύνες πολύ σημαντικές, παίρνοντας πολύ υψηλά ρίσκα αποφάσεων όταν δεν είχε το χρόνο να εξηγήσει σε γονείς τι και πως…
Δεν είχε ποτέ τα μεγάλα… πιστοποιημένα προσόντα, πέραν της ιατρικής του ειδικότητας και επιστημονικής διατριβής που φυσικά ήταν σημαντικά. Δεν αναδεικνύουν όμως αυτό που πραγματικά ήταν. Ένας επιστήμονας με αστείρευτο ταλέντο, με μεγάλη οξυδέρκεια. Ιδιόρρυθμος και απότομος με μια σπάνια πάστα εξυπνάδας και ευστροφίας. Υπέρμαχος πάντα της φυσικής αντίδρασης του οργανισμού, έπρεπε ένας οργανισμός πραγματικά να υποφέρει και να χει γονατήσει για να χορηγήσει αντιβίωση.
Η ιατρική κοινότητα του νησιού οφείλει να αναγνωρίσει την προσφορά του με κάποιο τρόπο. Τέτοια πνεύματα θα πρεπε να αφήνουν μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές επιστημόνων με κάποιο τρόπο. Θα πρεπε να τους μεταδίδουν πτυχές του αστείρευτου ταλέντου που τους προίκισε ο Θεός. Διότι γνώση χωρίς να τη μοιράζεσαι δεν έχει νόημα. Ακόμα και στα 80 πάντως ο Ν. Λογοθέτης παραμένει ενεργός. Όχι επειδή έχει ανάγκη τα χρήματα. Επειδή ακόμα έχει διαύγεια και μπορεί να δώσει. Μπορεί να προσφέρει.
Τέτοια πνεύματα μακάρι και μέχρι τα 100, εφόσον τους το επιτρέπει η υγεία τους. Γιατρέ σε ευχαριστούμε για όσα μας άφησες. Να δώσεις και κάτι στους νεότερους παιδίατρους του τόπου. Ας πάρουν ακόμα και στίγματα του σπάνιου ταλέντου σου. Να μείνει κάτι από εσένα.
